4Most often, such texts take the form of poems or stories, though they are not confined to these genres. (Letters, journal entries, blogs, essays, travelogues, etc. can also be more or less creative.) In fact, the line between creative writing (CW) and expository writing (ER) is not carved in stone. In general, however CW texts draw more heavily on intuition, close observation, imagination, and personal memories than ER texts.
One of the chief distinguishing characteristics of CW texts is a playful engagement with language, stretching and testing its rules to the limit in a guilt-free atmosphere, where risk is encouraged. Such writing combines cognitive with affective modes of thinking. As the poet, R.S. Thomas once wrote, ‘Poetry is that which arrives at the intellect by way of the heart.’ The playful element in CW should not, however be confused with a lax and unregulated use of language. On the contrary, CW requires a willing submission on the part of the writer to the ‘rules’ of the sub-genre being undertaken. If you want to write a Limerick, then you have to follow the rules governing limericks. If not, what you produce will be something other than a limerick: obvious, perhaps, but important too. The interesting thing is that the very constraints which the rules impose seem to foster rather than restrict the creativity of the writer. This apparent paradox is explained partly by the deeper processing of thought and language which the rules require.
What are the benefits of CW for learners?
CW aids language development at all levels: grammar, vocabulary, phonology and discourse. It requires learners to manipulate the language in interesting and demanding ways in attempting to express uniquely personal meanings. In doing so, they necessarily engage with the language at a deeper level of processing than with most expository texts. (Craik and Lockhart 1972) The gains in grammatical accuracy and range, in the appropriacy and originality of lexical choice, in sensitivity to rhyme, rhythm, stress and intonation, and in the way texts hang together are significant.
As mentioned above, a key characteristic of CW is a willingness to play with the language. In recent years there has been a resurgence of interest in the role of play in language acquisition. (Carter 2004, Cook 2000, Crystal 1998) In some ways, the tsunami of the Communicative Approach has done a disservice to language teaching by its insistence on the purely communicative functions of language. Proponents of ‘play’ point out, rightly, that in L1 acquisition, much of the language encountered by and used by children is in the form of rhythmical chants and rhymes, word games, jokes and the like. Furthermore, such playfulness survives into adulthood, so that many social encounters are characterized by language play (punning, spontaneous jokes, ‘funny voices’, metathesis, and a discourse which is shaped by quasi-poetic repetition (Tannen 1989)). These are precisely the kinds of things L2 learners are encouraged to do in CW activities. This playful element encourages them to play creatively with the language, and in so doing, to take the risks without which learning cannot take place in any profound sense. As Crystal (1998) states, ‘Reading and writing do not have to be a prison house. Release is possible. And maybe language play can provide the key.’
Much of the teaching we do tends to focus on the left side of the brain, where our logical faculties are said to reside. CW puts the emphasis on the right side of the brain, with a focus on feelings, physical sensations, intuition and musicality. This is a healthy restoration of the balance between logical and intuitive faculties. It also affords scope for learners whose hemisphere dominance or learning-style preferences may not be intellectual or left brain dominant, and who, in the normal process of teaching are therefore at a disadvantage.
Perhaps most notable is the dramatic increase in self-confidence and self-esteem which CW tends to develop among learners. Learners also tend to discover things for themselves about the language… and about themselves too, thus promoting personal as well as linguistic growth. Inevitably, these gains are reflected in a corresponding growth in positive motivation. Among the conditions for promoting motivation, Dornyei (2001: 138-144) cites:
“5. Create a pleasant and supportive atmosphere.
6. Promote the development of group cohesiveness.
13. Increase the students’ expectation of success in particular tasks and in learning in general.
17. Make learning more stimulating and enjoyable by breaking the monotony of classroom events.
18. Make learning stimulating and enjoyable by increasing the attractiveness of tasks.
19. Make learning stimulating and enjoyable for learners by enlisting them as active task participants.
20. Present and administer tasks in a motivating way.
23. Provide students with regular experiences of success.
24. Build your learners’ confidence by providing regular encouragement.
28. Increase student motivation by promoting cooperation among the learners.
29. Increase student motivation by actively promoting learner autonomy.
33. Increase learner satisfaction.
34. Offer rewards in a motivational manner.”
All these conditions are met in a well-run CW class. The exponential increase in motivation is certainly supported by my own experience in teaching CW. Learners suddenly realize that they can write something in a foreign language that has never been written by anyone else before, and which others find interesting to read. (Hence the importance of ‘publishing’ students’ work in some form.) And they experience not only a pride in their own products but also a joy in the ‘flow’ of the process. (Czsikszentmihaly 1997).
Finally, CW feeds into more creative reading. It is as if, by getting inside the process of creating the texts, learners come to understand intuitively how such texts function, and this makes similar texts easier to read. Likewise, the development of aesthetic reading skills ( Kramsch 1993, Rosenblatt 1978), provides the learner with a better understanding of textual construction, and this feeds into their writing.
And teachers?
I argued in the first article that teachers, as well as learners, should engage with extensive reading. In the same spirit, I would argue that there are significant benefits to teachers if they participate in CW.
There is little point in exhorting learners to engage in CW unless we do so too. The power of the teacher as model, and as co-writer is inestimable.
CW is one way of keeping teachers’ English fresh and vibrant. For much of our professional lives we are in thrall to the controlled language of textbook English and the repeated low level error-laden English of our students. As teachers of language, we surely have a responsibility to keep our primary resource alive and well.
CW seems to have an effect on the writer’s level of energy in general. This tends to make teachers who use CW more interesting to be around, and this inevitably impacts on their relationships with students.
The experimental stance with regard to writing in general appears to fee back into the teaching of writing. Teachers of CW tend also to be better teachers of writing in general
My evidence for these assertions is largely anecdotal, backed by a survey of writing teachers I conducted in 2006. One of the interesting facts to emerge was a widespread belief among teachers of writing that CW had a positive effect on students’ writing of Expository texts and helped them develop that much- desired but rarely-delivered ‘authentic voice’.
Space does not allow me to expand on these findings, nor on some of the possible activities teachers might try. I will attempt to make good these omissions in some of my blogs during the month of December. I will also make reference there to ways in which CW intersects with some of our major current concerns. Meantime, anyone interested could sample some of the books from the list below: Fry (2007), Koch (1990), Matthews (1994), Spiro (2004, 2007), Whitworth (2001) and Wright and Hill (2009)
References
Carter, Ronald. (2004) Language and creativity: the art of common talk. London: Routledge.
Cszikszentmihalyi. M. ( 1997) Creativity: Flow and the psychology of discovery and invention. New York: Harper Perennial
Cook, Guy (2000) Language Play: Language Learning. Oxford: Oxford University Press.
Craik, F.I.M and R.S Lockhart (1972) ‘Levels of processing: a framework for memory research’ Journal of Verbal Learning and Verbal Behaviour. 11. 671-685
Crystal, David (1998) Language Play. London: Penguin
Dornyei, Zoltan (2001) Motivational Strategies in the Language Classroom. Cambridge: Cambridge University Press.
Fry, Stephen (2007) The Ode Less Travelled. London: Arrow Books.
Koch, Kenneth. (1990) Rose, where did you get that red? New York: Vintage Books.
Kramsch, Claire (1993) Context and Culture in Language Teaching. Oxford: Oxford University Press.
Matthews, Paul (1994) Sing Me the Creation. Stroud: Hawthorne Press.
Rosenblatt, Louise (1978) The Reader, the Text, the Poem. Carbondale, Illinois: Southern Illinois University Press.
Spiro, Jane (2004) Creative Poetry Writing. Oxford: Oxford University Press.
Spiro, Jane (2007) Storybuilding. Oxford: Oxford University Press.
Tannen, Deborah. (1989) Talking Voices: Repetition, dialogue, and imagery in conversational discourse. Cambridge: Cambridge University Press.
Whitworth, John. (2001) Writing Poetry. London: A and C Black.
Wright, Andrew and David S.Hill. (2009) Writing Stories. Innsbruck: Helbling
By Alan Maley
متنها اغلب بهصورت شعر یا داستان نوشته میشوند، اما محدود به این ژانرها نیستند. نامهها، یادداشتهای روزانه، وبلاگها، مقالات، سفرنامهها و غیره نیز میتوانند به شکلی کمتر یا بیشتر خلاقانه باشند. در واقع، خط میان نوشتن خلاقانه (CW) و نوشتن توضیحی (ER) چندان ثابت نیست. به طور کلی، اما متون CW بیشتر بر شهود، مشاهده دقیق، تخیل و خاطرات شخصی تکیه میکنند تا متون ER.
یکی از ویژگیهای اصلی متون CW، تعامل بازیگوشانه با زبان است؛ کشیدن مرزهای قوانین و آزمایش آنها تا حد امکان در محیطی بدون احساس گناه، که در آن ریسکپذیری تشویق میشود. چنین نوشتنی، شیوههای تفکر شناختی را با حالتهای احساسی ترکیب میکند. همانطور که شاعر R.S. Thomas نوشته است: «شعر چیزی است که به واسطه قلب به عقل میرسد». با این حال، عنصر بازیگوشانه در CW نباید با استفاده شل و بدون قانون از زبان اشتباه گرفته شود. برعکس، CW نیازمند تمایلی است از سوی نویسنده برای رعایت قوانین زیرژانری که در حال انجام آن است. اگر بخواهید یک لیمریک بنویسید، باید قوانین مرتبط با لیمریکها را رعایت کنید. در غیر این صورت، محصولی غیر از لیمریک تولید خواهید کرد: این امر ممکن است بدیهی به نظر برسد، اما اهمیت دارد. نکته جالب این است که محدودیتهایی که قوانین ایجاد میکنند، بهنظر میرسد بهجای محدود کردن، خلاقیت نویسنده را پرورش میدهند. این پارادوکس ظاهری تا حدی با پردازش عمیقتر تفکر و زبان که قوانین نیاز دارند، توضیح داده میشود.
فواید CW برای زبانآموزان چیست؟
– CW کمک به توسعه زبان در همه سطوح میکند: گرامر، واژگان، آواشناسی و گفتمان. CW نیازمند آن است که زبانآموزان زبان را به شکلی جالب و چالشبرانگیز در تلاش برای بیان معانی شخصی منحصربهفرد، دستکاری کنند. بدینسان، آنها در سطح پردازشی عمیقتری از زبان درگیر میشوند تا اکثر متون توضیحی (Craik and Lockhart 1972). دستاوردها در دقت و تنوع گرامری، انتخاب واژگانی مناسب و اصلی، حساسیت به قافیه، ریتم، تکیه و لحن، و در طرز ارتباط متون کاملاً مشهود است.
– همانطور که در بالا اشاره شد، ویژگی اصلی CW تمایل به بازی با زبان است. در سالهای اخیر، علاقه به نقش بازی در یادگیری زبان افزایش یافته است (Carter 2004, Cook 2000, Crystal 1998). به نوعی، موج ارتباطی رویکرد ارتباطی به آموزش زبان با اصرار خود بر توابع صرفاً ارتباطی زبان آسیب رسانده است. طرفداران «بازی» بهدرستی اشاره میکنند که در یادگیری زبان اول (L1)، بسیاری از زبانی که کودکان با آن مواجه میشوند و استفاده میکنند، به شکل سرودها و قافیههای ریتمیک، بازیهای کلمهای، جوکها و مواردی از این قبیل است. علاوه بر این، این بازیگوشی به بزرگسالی نیز منتقل میشود، به نحوی که بسیاری از برخوردهای اجتماعی با بازی زبانی (جناس، جوکهای خودجوش، «صداهای خندهدار»، جابجایی آواها و گفتگویی که با تکرارهای تقریباً شعری شکل میگیرد (Tannen 1989)) مشخص میشود. این دقیقاً همان چیزهایی است که به زبانآموزان در فعالیتهای CW تشویق میشوند که انجام دهند. این عنصر بازیگوش آنها را به بازی خلاقانه با زبان تشویق میکند و در انجام این کار، ریسکهای لازم برای یادگیری در سطح عمیق را تشویق میکند. همانطور که کریستال (1998) میگوید، «خواندن و نوشتن نباید زندان باشد. رهایی ممکن است و شاید بازی با زبان بتواند کلید آن باشد.»
– بیشتر آموزشهای ما بر روی سمت چپ مغز، جایی که گفته میشود توانمندیهای منطقی ما در آن قرار دارد، تمرکز میکند. CW تاکید را بر روی سمت راست مغز قرار میدهد، با تمرکز بر احساسات، حسهای فیزیکی، شهود و موسیقیایی. این یک بازیابی سالم از تعادل بین توانمندیهای منطقی و شهودی است. همچنین امکانات بیشتری برای زبانآموزانی که سلطه نیمکرهای یا ترجیحات سبک یادگیری آنها ممکن است فکری یا سلطه نیمکره چپ نباشد، فراهم میکند و در فرآیند معمول آموزش، به این دلیل در مضیقه هستند.
– شاید بیشترین چیزی که قابل توجه است، افزایش قابل توجهی در اعتماد به نفس و خوداحترامی است که CW در میان زبانآموزان توسعه میدهد. زبانآموزان نیز تمایل دارند چیزهایی در مورد خودشان و زبان کشف کنند که باعث رشد شخصی و زبانی میشود. این دستاوردها به طور حتم در رشد متقابل انگیزه مثبت منعکس میشوند. شرایطی که برای ترویج انگیزه مهم هستند، از نظر Dornyei (2001: 138-144) شامل میشود:
– یک محیط مساعد و حمایتی ایجاد کنید.
– توسعه هماهنگی گروهی را تشویق کنید.
– توقع موفقیت دانشآموزان را در وظایف خاص و یادگیری به طور کلی افزایش دهید.
– یادگیری را با شکستن یکنواختی رویدادهای کلاس، بیشتر تحریککننده و لذتبخش کنید.
– یادگیری را با افزایش جذابیت وظایف، تحریککننده و لذتبخش کنید.
– یادگیری را با مشارکت فعال دانشآموزان در وظایف، تحریککننده و لذتبخش کنید.
– وظایف را به شیوهای انگیزشی ارائه و اجرا کنید.
– دانشآموزان را با تجربیات موفقیت منظم آشنا کنید.
– اعتماد به نفس زبانآموزان را با ارائه تشویق منظم افزایش دهید.
– انگیزه دانشآموزان را با ترویج همکاری میان آنها افزایش دهید.
– انگیزه دانشآموزان را با ترویج فعال استقلال یادگیرنده افزایش دهید.
– رضایت یادگیرنده را افزایش دهید.
– پاداشها را به شیوهای انگیزشی ارائه کند.
همه این شرایط در یک کلاس CW خوب مدیریتشده برآورده میشوند. رشد انگیزه به طور قطع با تجربه شخصی من در آموزش CW پشتیبانی میشود. زبانآموزان ناگهان متوجه میشوند که میتوانند چیزی را به زبانی خارجی بنویسند که هرگز توسط دیگری نوشته نشده و دیگران آن را جالب میدانند. (لذا اهمیت «انتشار» کارهای دانشآموزان به نوعی اهمیت دارد) و آنان نه تنها به محصول خود افتخار میکنند بلکه از جریان فرایند نیز لذت میبرند. (Czsikszentmihaly 1997).
نهایتاً، CW به خواندن خلاقانهتر میانجامد. به نظر میرسد، با ورود به فرآیند خلق متون، زبانآموزان به طور شهودی درک میکنند که چنین متونی چگونه عمل میکنند و خواندن متنهای مشابه آسانتر میشود. به همین ترتیب، توسعه مهارتهای خواندن زیباییشناسی (Kramsch 1993، Rosenblatt 1978)، به زبانآموز درکی بهتر از ساختار متنی ارائه میدهد که به نوشتن آنها کمک میکند.
و معلمان؟
در مقاله اول بحث کردم که معلمان نیز باید به مطالعه گسترده درگیر شوند. با همین روحیه، استدلال میکنم که اگر معلمان در CW شرکت کنند، سودهای قابل توجهی برایشان به همراه دارد.
– بازخواست زبانآموزان به درگیر شدن در CW هیچ لطفی ندارد مگر این که خود ما نیز این کار را انجام دهیم. قدرت معلم به عنوان مدل و به عنوان نویسنده همراه غیرقابل محاسبه است.
– CW یکی از راههای حفظ تازگی و زندهدلی زبان انگلیسی معلمان است. بخش اعظم زندگی حرفهای ما تحت سلطه زبان کنترل شده کتابهای درسی و زبان پر از خطاهای مکرر دانشآموزانمان است. به عنوان معلمان زبان، وظیفه داریم که منبع اصلی خود را زنده و سالم نگه داریم.
– CW به نظر میرسد که بر روی سطح انرژی نویسنده به طور کلی تاثیر بگذارد. این باعث میشود معلمانی که از CW استفاده میکنند، جذابتر برای کنارشان باشند که به طور اجتنابناپذیر بر روابط آنها با زبانآموزان تاثیر میگذارد.
– رویکرد آزمایشمحور به نوشتن به شکل کلی به نظر میرسد که به تدریس نوشتن بازمیگردد. معلمان CW معمولاً معلمان بهتری برای نوشتن هستند.
شواهد من برای این ادعاها عمدتاً بر اساس تجربیات شخصی است که از یک نظرسنجی از معلمان نویسندگی که در سال 2006 انجام دادم، پشتیبانی میشود. یکی از حقایق جالبی که بروز پیدا کرد، باور گستردهای بود در بین معلمان نویسندگی که CW تاثیر مثبتی بر نوشتار توضیحی دانشآموزان دارد و به آنها کمک میکند تا آن صدای معتبر و مطلوب که به ندرت تحقق مییابد، توسعه دهند.
فضا اجازه نمیدهد که درباره این یافتهها و نه درباره برخی از فعالیت���هایی که معلمان ممکن است امتحان کنند، بیشتر بگویم. قصد دارم این نکات را در برخی از نوشتههای وبلاگی که در ماه دسامبر خواهم نوشت، جبران کنم. همچنین در آنجا به روشهایی که CW با برخی از نگرانیهای بزرگ جاری ما تلاقی دارد، اشاره خواهم کرد. به همین ترتیب، هر کسی که علاقه دارد، میتواند برخی از کتابهای موجود در فهرست زیر را نمونهبرداری کند: Fry (2007)، Koch (1990)، Matthews (1994)، Spiro (2004، 2007)، Whitworth (2001) و Wright و Hill (2009).
منابع:
– Carter، Ronald. (2004) زبان و خلاقیت: هنر گفتار رایج. لندن: روتلیج.
– Cszikszentmihalyi. M. (1997) خلاقیت: جریان و روانشناسی کشف و اختراع. نیویورک: هارپر پرنیال.
– Cook، Guy (2000) بازی زبانی: یادگیری زبان. آکسفورد: آکسفورد یونیورسیتی پرس.
– Craik، F.I.M و R.S Lockhart (1972) ‘سطوح پردازش: چارچوبی برای تحقیقات حافظه’ ژورنال یادگیری کلامی و رفتار کلامی. 11. 671-685
– Crystal، David (1998) بازی زبانی. لندن: پنگوئن.
– Dornyei، Zoltan (2001) راهبردهای انگیزشی در کلاس زبان. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج.
– Fry، Stephen (2007) The Ode Less Travelled. لندن: انتشارات اَرَو.
– Koch، Kenneth. (1990) گل سرخ، از کجا این قرمزی را آوردهای؟ نیویورک: وینتیج بوکز.
– Kramsch، Claire (1993) زمینه و فرهنگ در آموزش زبان. آکسفورد: آکسفورد یونیورسیتی پرس.
– Matthews، Paul (1994) Sing Me the Creation. استرود: انتشارات هاوتورن.
– Rosenblatt، Louise (1978) خواننده، متن، شعر. کارباندال، ایلینوی: انتشارات دانشگاه ایلینوی جنوبی.
– Spiro، Jane (2004) Creative Poetry Writing. آکسفورد: آکسفورد یونیورسیتی پرس.
– Spiro، Jane (2007) Storybuilding. آکسفورد: آکسفورد یونیورسیتی پرس.
– Tannen، Deborah. (1989) Talking Voices: Repetition، dialogue، and imagery in conversational discourse. کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج.
– Whitworth، John. (2001) Writing Poetry. لندن: A and C Black.
– Wright، Andrew و David S.Hill. (2009) Writing Stories. اینزبروک: هبلینگ.
نوشته شده توسط آلن مالی
